اثر تزریق 2-کلروآدنوزین به قشر پری راینال بر حملات تشنجی ناشی از کیندلینگ آمیگدال در موش صحرایی

سابقه و هدف: آدنوزین که یکی از تعدیل کنندگان نورونی است در مدل های آزمایشگاهی ایجاد صرع، از جمله کیندلینگ، دارای اثرات ضد تشنجی می باشد، اما هنوز جایگاه و یا جایگاه های اثر آن در سیستم اعصاب مرکزی به درستی شناخته نشده است. بر این اساس، در این تحقیق اثر تزریق 2-کلروآدنوزین، اگونیست پایدار گیرنده های آدنوزین، به داخل قشر پری راینال در موش های صحرایی که با تحریک الکتریکی آمیگدال کیندل شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: تمامی حیوانات مورد آزمایش توسط تحریک الکتریکی (یک با در روز) کیندل شدند. به گروه های مختلف حیواناتی که به طور کامل کیندل شده بودند، 2-کلروآدنوزین با غلظت های 5، 15، 25 و 100 نانومولار، کافئین با دزهای 5 و 20 میکرومولار و حلال دارو (مایع مغزی نخاعی مصنوعی) به میزان یک میکرولیتر در طی چهار دقیقه از طریق یک کانول راهنما به داخل قشر پری رانیال تزریق شدند و حیوانات در زمان های 10، 30 و 120 دقیقه پس از تزریق، با شدت آستانه، تحریک گردیدند. یافته ها: در تمامی دزهای تزریقی، 2-کلروآدنوزین به طور معنی داری مدت زمان ایجاد امواج تخلیه متعاقب و مدت زمان مرحله 5 تشنج را کاهش داد. زمان تاخیری بین تحریک و شروع مرحله 4 تشنج نیز فقط در 100 نانومولار به طور معنی داری افزایش یافت. این دارو در هیچ یک از دزهای به کار رفته تاثیر معنی داری بر مرحله حمله تشنج نداشت. حداکثر اثر دارو، 30 دقیقه پس از تزریق مشاهده شد. هنگامی که قبل از تزریق 2-کلروآدنوزین، کافئین (آنتاگونیست غیراختصاصی گیرنده های آدنوزین) به داخل قشر پری رانیال تزریق گردید (50 میکرومولار به میزان یک میکرولیتر در طی چهار دقیقه)، اثرات ضد تشنجی 2-کلروآدنوزین مهار شد.